ΜΑΜΑΚΟΥΛΑ

Η μερα μας σημερα ξεκινησε νωρις.Αν κ ενιωθα λιγο αδιαθετη σηκωθηκα εφοσον ξυπνησε ο Δημητρης. Καλοδιαθετος και ορεξατος για γελακια κ αταξιες.Λιγο πριν φυγει ο Κωστας για τη δουλειά. Μια ευκαιρι...

Ο θηλασμος για μενα ειναι μια σχεση.Μια σχεση που δινει δυναμη στη μαμα και στο μωρο..Ξεπερνώντας τις πρωτες δυσκολιες, πληγωμενες θηλες κ αυπνια τα πραγματα εγιναν αρκετα εύκολα  για εμας. Και οποτε " κουμπωνε" το μωρο στο στηθος μου ενιωθα μια ηρεμια, οπως και εκεινο.Οτι κανεις δε μπορει να μας χωρισει ,εκεινη τη μαγικη στιγμη γινομαστε ενα σωμα.. 15 μηνες μετα νιωθω ακριβως το ιδιο συναίσθημα καθε φορα που θηλαζει.Ειμαστε μια αγκαλια δυνατη. Καθε φορα που γυρναω απο τη δουλειά  και ερχεται τρεχοντας πανω μου  να θηλασει νιωθω πως αναπληρωνουμε τον χαμενο χρονο οσο ελειπα.Ηρεμουμε κ οι δυο. Δευτερη χρονια για εμας που βρεθηκαμε στη γιορτουλα αυτη του δημοσιου θηλασμου και νιωθω μια μικρη συγκινιση. Ηταν ολα υπεροχα . Ο καιρος μας εκανε τη χαρη και περασαμε ομορφα και οι γονεις και τα παιδακια.Παιχνιδι μουσικη και πολλες εκπληξεις και δωρακια. Ευχαρίστω τη φιλη μου και συναδελφισσα μου Κατερινα μου με ωθησε στο να θηλασω και με ενημερωσε πολυ πριν γεννησω. Τα ...

Πόσο μου εχει λειψει να γραψω μια αναρτηση!!! Τρέχοντας με δουλεια, μωρο και σπιτι, δεν εχω χρόνο να απολαυσω ουτε καν ενα καφε με ηρεμια, απλα χωρις να κανω τιποτα, χωρις να μου μιλαει κανεις κ χωρις να τρεχω πισω απο τον Δημήτρη να προλαβω καποια αταξια του... Τωρα πλεον που στην καθημερινότητα  μου μπηκε κ η δουλειά,  πιο δυσκολα μπαινει πρόγραμμα στο μωρο κ στις δουλειες του σπιτιού. Υπαρχουν στιγμες που νιωθω πως θα καταρευσω κ ας δουλευω ημιαπασχολιση..Και σκέφτομαι τις μανουλες που δουλεύουν 8 ωρες κ περισσότερο... Η στοιβα με τα ασιδερωτα μεγαλωνει, ο νεροχυτης γεματος με πιατα παντα..Ο Δημητρης μαλλον βιωνει το αγχος αποχωρισμου πολυ εντονα και θέλει να ειναι μονο στην αγκαλια μου.Οποτε ολες μα όλες οι δουλειες γινονται μονο αν κοιμαται.Και επειδη τυχαινει εκεινες τις ωρες να ειμαι στη δουλεια...οταν κοιμηθει για βραδυ οι σκουπες κ οι σφουγγαριστρες περνουν φωτια..Εχει γινει βραδυνη μας ρουτινα..Μια κουραστικη ρουτινα. Υπαρχουν στιγμες που ολα ειναι ενα μπαχαλο.Σ...

Μπήκε και ο Σεπτέμβρης!!!Τόσο γρήγορα που ακόμη δεν το κατάλαβα!! Έχω τόσο καιρό να γράψω!! Και αυτό γιατί εδώ και 1 μήνα περίπου ο Δημητράκης περπάτησε και εγώ τον κυνηγάω όλη μέρα ή αυτός εμένα.!! Γενικά το πρόγραμμα έχει παιχνίδι και πολύ κυνηγητό. Δε λείπουν οι πτώσεις φυσικά και οι αταξίες. Οπότε όπως καταλάβατε... Καθόλου χρόνος να καθίσω και εγώ λίγο στο pc. Όταν κοιμηθεί, που θα είναι για ελάχιστη ώρα, θα τρέχω να καθαρίσω , να μαγειρέψω ή να βάλω καποιο πλυντήριο που πάντα θα είναι γεμάτο και θα με περιμένει. Προσπαθώ να προσαρμοστώ και με το νέο μου πρόγραμμα, καθώς απο 1-9 επέστρεψα και στην δουλειά μετά από τόσο καιρό που είχα άδεια επιπλέον της κανονικής μου λόγω της επέμβασης του Δημήτρη...Που θα πάει θα βρεθεί ένας ρυθμός και θα προσαρμοστούμε όλοι και επιτέλους να ηρεμήσουμε και να βρούμε και λίγο χρόνο να χαλαρώσουμε. Το θετικό είναι ότι μέχρι τώρα ο Δημήτρης καλοπερνάει με τους παππούδες όσο λείπω στη δουλειά και αυτό με κάνει χαρούμενη και ήρεμη, γιατί το είχ...

Μετράμε κοντά  2 εβδομάδες στην καινούρια μας γειτονιά και τώρα αρχίσαμε να βρίσκουμε λίγο τους ρυθμούς μας. Ο Δημήτρης συνήθισε το σπίτι και έμαθε και το καινούριο πάρκο.!! Δε λέω..ωραίο το κέντρο. Πάντα μαρεσε να μένω εκεί. Το έζησα 3 χρόνια και το απόλαυσα .Το γνώρισα καλύτερα. Αλλά και η Τούμπα είναι από τις πιο ωραίες γειτονιές της Θεσσαλονίκης μας. Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν ευκαιρία για την πρώτη μεγάλη βόλτα  στην περιοχή  μας. Οπότε βάλαμε τα αθλητικά μας και ξεκινήσαμε για περπάτημα. Εχουμε την τύχη τωρα, να μένουμε δίπλα στο αναχωμα της τουμπας. Ανεβαινεις μερικά σκαλοπατακια και από το γκρίζο της ασφαλτου βρίσκεσαι μέσα στο πράσινο. Ένα εκπληκτικό μονοπάτι , που οδηγεί σε  μέρη που δεν θυμίζουν καθόλου  πόλη.  Πράσινο παντού. Γεφυράκια πολλά. Παγκάκια για ξεκούραση και χαλάρωση. Τραπεζοκαθισματα για πικ νικ. Και ένα τεράστιο πάρκο που προσφέρεται για πολλές δραστηριοτητες. Ποδηλατο, τρεξιμο, χαλαρό περπατημα. καροτσαδα, διάβασμα....

Περασαν και τα πρωτα μας γενεθλια.!! Ενας ολοκληρος χρονος με το ζουζουνι μας.Ενας χρόνος  μαμα! Υπεροχος χρονος ολο αγκαλιες μετο μωρακι μου. Ποσο γρηγορα περναει ο καιρος.. Και ποσα πραγματα ζησαμ...

Ένα χεράκι μικρό με χαϊδεύει απαλά ξανά και ξανά στον ώμο..Είμαστε επιτέλους σπίτι. Αυτές οι μέρες είχαν πολύ κλάμα και ταλαιπωρία για το μικρό μας. Πολύ άγχος για εμάς και στεναχώρια. Εγώ ξαπλωμένη δίπλα του να τον θηλάζω και αυτός να κοιμάται ήρεμος. Με το χεράκι του να με χαϊδεύει.. Όλη νύχτα με χάιδευε.Μου το είπε ο Κώστας που καθόταν τα προηγούμενα βράδια δίπλα στο κρεβάτι στην κλινική και μας παρακολουθούσε. Πρόσεχε το μικρό μας. Έπρεπε να είναι ήρεμος και να μην τραβήξει τον καθετήρα. Όσο εγώ τον είχα στην αγκαλιά μου, να με νιώθει και να ηρεμεί.  Παρ όλη την ταλαιπωρία και το κλάμα που έριξε αυτή την εβδομάδα, χαιρετούσε όλο τον κόσμο στην κλινική και γελούσε φωναχτά στα παιδάκια. Πως μπορείς να περιορίσεις σε ακινησία ένα μωράκι; Να μην γυρνάει , να μην κάθεται να μην στέκεται;  Να μην τραβήξει τον καθετήρα και να μην σταθεί στα πόδια του εφόσον είχε ορό από το ποδαράκι; Ειδικά για ένα υπερκινητικό μωρό. Και μ όλα αυτά τα "αξεσουάρ"πάνω του  να τον κρα...

Θα σας πω για τα καλά της στρωματσάδας.Όπως τα είδα εγώ. Αρχικά όταν γεννήθηκε το Δημητρακης μας κοιμομασταν όλοι μαζί στο δωμάτιο μας ,έχοντας το πορτ μπεμπε διπλά σε μένα. Όλα καλά λοιπόν!! Μέχρι που έφτασε στο σημείο να μην χωράει πλέον και να κρατιέται από τις άκρες για να σηκωθεί. Περίπου δηλαδή στους 7 μήνες .Τότε ήταν που " έπρεπε " να πάει στην κούνια του στο δωμάτιο του. Αλλα εμένα δεν μου καθόταν καλά να τον αφήσω μόνο του και να πηγαινοέρχομαι τη νύχτα. Οπότε μεταφέρθηκα εγώ στο παιδικό δωμάτιο μαζί του. Ενώσαμε την κούνια με ένα καναπέ και κοιμόμασταν εκεί μαμά και γιος. Ο μπαμπάς στη κρεβατοκάμαρα μόνος του.  Αυτό μετά από 3 μήνες αποφασίσαμε να το αλλάξουμε ,γιατί δεν μπορούσαμε άλλο χωριστά. Τον μπαμπά μας τον έφαγε η μοναξιά στο διπλό κρεβάτι. Έτσι, αφού αδειάσαμε το παιδικό δωμάτιο από έπιπλα ,βάλαμε το στρώμα στο πάτωμα πάνω σε παζλ και πλέον κοιμόμαστε όλοι μαζί!! Δεν υπάρχει φόβος να πέσει το μωρό και να χτυπήσει. Έμαθε να ανεβαίνει και να κατεβαίνε...

Ο δικός μου μπαμπάς μεγάλωσε στην πανέμορφη Τσεχία. Στο Μikulov. Ένα γραφικό χωριό στα σύνορα με την Αυστρία.Οι γονείς του Ελληνες και οι δυο και αυτό ήταν που τον έκανε να αγαπάει την Ελλάδα και να θέλει αν έρθει εδώ να ζήσει..Την Θεσσαλονίκη.  Ο μπαμπάς μου είναι ήσυχος άνθρωπος. Δε μιλάει πολύ. Αλλά έχει χρυσή καρδιά και φιλότιμο.  Είναι ο καλύτερος μάστορας για μένα. Ότι του ζητήσεις το φτιάχνει. Και το φτιάχνει σχολαστικά τέλεια. Ότι πιάσει στα χέρια του το κάνει άψογο. Αγαπάει την λεπτομέρεια. Σε όσες μετακομίσεις έχουμε κάνει με τον Κωστα και ότι εργασία - μερεμέτι χρειαζόμαστε τα κάνει όλα τέλεια. Δεν μιλάει πολύ με λόγια αλλά με πράξεις. Είναι άνθρωπος των πράξεων. Δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του, με λόγια , με κινήσεις .Έχει ένα διακριτικό τρόπο να εκφράζεται. Και ξέρω ότι είναι πάντα εκεί για κάθε μικρή λεπτομέρεια. Ακούει την ανάγκη και την σκέψη μου. Ξέρει τι χρειάζομαι. Δεν χανόμαστε σε ανούσια λόγια. Οι δυο μας πιστεύω επικοινωνούμε με ένα ιδιαίτερο τρ...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν θέλεις να πεις απολύτως τίποτα. Κάποιες στιγμές απόλυτης ευτυχίας ή λύπης. Δεν θέλεις να πεις τίποτα γιατί απλά δεν ξέρεις τι να πεις, από που να αρχίσεις. Στιγμές που νιώθεις πως αν ανοίξεις το στόμα σου, δεν θα υπάρχουν λόγια να περιγράψουν όσα νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Που δεν ξέρεις τι να κάνεις . Να αρχίσεις να χοροπηδάς σαν κατσικάκι και να φωνάζεις σαν χαρούμενο παιδάκι στη παιδική χαρά?  Μόνο αυτό θέλεις να κάνεις όταν νιώθεις απόλυτα ευτυχισμένος.. Όσο νορμάλ και να μην ακούγεται για έναν ενήλικα. Ευτυχώς τα παιδιά μας κάνουν να γινόμαστε και εμείς παιδιά και ας μοιάζουμε λίγο αστείοι και όχι τόσο χαριτωμένοι σαν και αυτά. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που νιώθεις να βυθίζεσαι στο σκοτάδι από την θλίψη της στιγμής. Που κάποιος, κάτι ή ακόμη και μια αρνητική σκέψη μπορούν να σε ρίξουν κάτω χαμηλά και να νιώσεις ανήμπορος. Και τότε και πάλι αν ανοίξεις το στόμα σου, πάλι λόγια δεν θα βρεις να περιγράψεις ακριβώς τι αισθάνεσαι.Ο γνωστός κό...

Αυτές τις μέρες συνεχεία βρέχει στην Πόλη μας.  Δεν θυμίζει ο καιρός ότι έρχεται το καλοκαιράκι σε λίγες μόνο μέρες. Βροχερός Μάιος. Και η ψυχολογία μου σαν τον καιρό. Μια χαρά μια μελαγχολία. Μια ήλιος μαι βροχή.  Ήρθε και ο ξαδερφούλης μας στον κόσμο και έδωσε λίγο φως στις συννεφιασμενες μας μέρες. Ξανάζησα λίγο νοερά τις πρώτες μας μέρες στην κλινική. Ανάμεικτα συναισθήματα. Όλα όμως φτιάχνουν και όλα σιγά σιγά μπαίνουν σε μια σειρά. Χρόνος χρειάζεται και κατανόηση από το περιβάλλον. Σεβασμός στην ψυχολογία της νέας μαμακας. Κάτι που συνήθως δεν υπάρχει. Έρχεται μήνας με πολύ τρέξιμο για εμάς .Αλλάζουμε γειτονιά. Μετακόμιση με μωρό...πολυυ δύσκολο. Πολλά  πράγματα πρέπει να γίνουν κ δεν υπάρχει  χρόνος. Προσπαθούμε να τα προλάβουμε όλα μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Είναι μια φάση λίγο δύσκολη κ για τον μικρούλη μας. Θα ταλαιπωρηθεί αρκετά  με όλο αυτό και στεναχωριεμαι. Αν κ σίγουρα  η μετακόμιση θα γίνει για καλό. Θα φτιάξει κ ο καιρός.. Κ...

Συνήθως τις Κυριακές τρώμε με τους γονείς μου. Από χθες όμως ο Δημήτρης είναι λίγο αρρωστούλης και δεν κοιμηθήκαμε καλά, επομένως μείναμε σπίτι για να γίνει το ζουζούνι λίγο καλύτερα.. Ευτυχώς είναι κεφάτος και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά γιατί όλη τη νύχτα στιφογυρνουσα δίπλα του κάνοντας αρνητικές σκέψεις. Ήταν πράγματι πολύ ταλαιπωρημένος. Είναι και ο καιρός βροχερός και όλα μαζί με ρίξανε λίγο ψυχολογικά. Περιμένουμε και από στιγμή σε στιγμή να γεννήσει η αδερφή μου και είμαστε οικογενειακώς σε αναμμένα κάρβουνα. Χτυπάει τηλέφωνο για την γιορτή του Κώστα και πεταγόμαστε μήπως έχουμε νέα από την αδερφή μου!. Κάνουμε συνεχώς όλοι πιθανά σενάρια για το πότε θα γεννήσει.. Ουφ! Λες σήμερα; Λες αύριο; Τώρα κοιμάται το μωρό μας. Ελπίζω να ξυπνήσει με χαμόγελο! Ας πιούμε μέχρι τότε ένα καφεδάκι μαζί με λίγο κέικ από τα χεράκια μου!! αφιερωμένο στην ηλιαχτίδα της ζωής μου αυτό το βροχερό απογευμα Καλό απόγευμα!

Η γιορτή  της μητέρας ξημερώνει αύριο.. Αυτές τις μέρες είμαι  ιδιαίτερα ευσυγκίνητη. Και λόγω της γιορτής ,που φέτος γιορτάζω και εγώ για πρώτη φορά ,αλλά και γιατί άκουσα σήμερα το Μαμά από τα πιο όμορφα χειλάκια , και με την πιο τρυφερή και γλυκιά φωνούλα. Το είπε ξεκάθαρα. Μαμαμαμαμαμαμα...και δε σταματούσε. Έλιωσα. συγκινήθηκα... Ο πιο σημαντικός ρόλος στη ζωή μου. Τα πιο μεγάλα συναισθήματα. Τα δάκρυα.. Η συγκίνηση και όλοι οι φόβοι μαζί.  Η καρδιά μου, έξω από το σώμα μου. Οι προσευχές και οι ευχές. Καλό ξημέρωμα καρδουλη μου. Σε ευχαριστώ  που είμαι η Μαμά σου. Σε λατρεύω.

Πέρασε και η μέρα της βάφτισης. Τώρα κοιμάται  στην αγκαλιά μου. Και σκέφτομαι ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής. Αυτές οι στιγμές. Η ηρεμία που νιώθω όταν έρχεται αυτή η ώρα, που αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου θηλάζοντας, δεν υπάρχει πουθενά άλλου. Κάθε νύχτα ένα κλικ μεγαλύτερος. Αυτη τη στιγμή  η καρδιά μου υπερχειλίζει από λατρεία και τα μάτια μου από δάκρυα.  Θυμάμαι την ήμερα που έσπασαν τα νερά. Δεν φοβήθηκα, δεν αγχώθηκα. Τίποτα άλλο δεν ένιωσα, παρά  μόνο απέραντη συγκίνηση. Τόσο πολύ που δεν μπορούσα να πω λέξη.  Συγκίνηση νιώθω κ τώρα, που βαφτίστηκε το καρδουλακι μας. Πω πω!! Πως περνάει ο καιρός,  αλλά τα συναισθήματα μένουν ίδια. Κάθε φορά που τον κρατώ στην αγκαλιά μου και αυτός κοιμάται. Κάθε φορά που τον αφήνω στο κρεβάτι του και σε λίγα λεπτά νιώθω να λείπει  αφόρητα από την αγκαλιά μου. Αυτές οι στιγμουλες, οι μεγάλες στιγμές για μένα, η δύναμη μου. Σε λένε Δημήτρη ψυχή μου... Να σε χαιρόμαστε. Να σε γεμίζουμε χαρές....

Λατρευω που ακόμη μπορώ και τον κραταω με το ένα χέρι παραμασχαλα.Αυτός τεντωνει τα ποδαρακια και κρατάει το χέρι μου με τα δυό χερακια σφιχτα.Βγαζει χαρουμενες φωνουλες. Το πρώτο δοντακι μεγαλώ...

Πάσχα σήμερα. Πως πέρασε η μεγάλη εβδομάδα,  ούτε  που το κατάλαβα. Πέρασε ήρεμα. Μεγάλη Πέμπτη ήρθαν οι γονείς μου σπίτι. Μου έφεραν αυγά κόκκινα και τα στολίσαμε. Είχε ωραία μέρα και πήγαμε το μωρό στο πάρκο. Το μεσημεράκι φτιάξαμε με την μαμά μου νηστίσιμα καλούδια. Ξεκινήσαμε με ταχινοπιτες. Συνεχίσαμε με μηλόπιτες και τέλος σπανακόπιτες.. Εύκολα και νόστιμα. Την μεγάλη Παρασκευή, το πρωί  πήγαμε εκκλησία και μετά περάσαμε από όλες τις εκκλησίες της γειτονιάς μας, να προσκηνισουμε και να θαυμάσουμε τον υπέροχο στολισμό που κάνει κάθε ενορία στον επιτάφιο. Στον Νικόλαο τον Ορφανό, μια εκκλησία πολύ παλιά, μέσα στα στενάκια της Άνω Πόλης, τέτοια εποχή θα συναντήσεις και τις χελωνίτσες. Σε αυτή την εκκλησία πάντα καθόμαστε λίγο παραπάνω.Έχει πολύ ωραίο προαύλιο χώρο,με λουλούδια και δέντρα. Πολύ ωραία επίσης είναι και στον Ναό Ταξιαρχών.Λουλούδια παντού.. Λίγο τα λουλούδια, λίγο τα γραφικά σοκάκια .. το Πάσχα στην Άνω Πόλη ε...

Θεσσαλονίκη. Θάλασσα. Λατρεύω την πόλη μου. Είναι αυτό που λένε. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Εγώ θα προσθέσω και με κάθε ματιά. Με όλες. Από κάθε σημείο. Από τα κάστρα .Από την Περαία. Από τον λευκό πύργο επάνω. Από τη μονή Βλαττάδων. Από τον όσιο Δαυίδ. Από τον κέδρινο λόφο. Περπατώντας στη παραλία... Λατρεύω τη Θάλασσα της Θεσσαλονίκης. Μ' αρέσει να βλέπω τα καράβια μέσα στη θάλασσα να περιμένουν να μπουν στο λιμάνι. Ο μπαμπάς μου δούλευε στο λιμάνι. Κάθε φορά που βλέπαμε ένα καράβι στη θάλασσα καθώς κάναμε βόλτα στην παραλία, μου εξηγούσε τα πάντα. Και τώρα θα το έκανε. Αλλα δεν περπατάμε πλέον μαζί στην παραλία. Ούτε πάμε για ποδήλατο. Λίγο η καθημερινότητα, λίγο η απόσταση... Αγαπάει να μιλάει για το λιμάνι του και εγώ αγαπώ να τον ακούω..Πολλές φορές, όσο δούλευε εκεί ακόμη, έπαιρνα το ποδήλατό μου από την Κηφισιά  και πήγαινα μέχρι το λιμάνι και τον συναντούσα. Με πήγαινε μέχρι μέσα στις προβλήτες. Μπροστά στη θάλασσα. Μπροστά στα καράβια. Άλλη θέα από κει η Πόλη μ...