ΜΑΜΑΚΟΥΛΑ

Περασαν και τα πρωτα μας γενεθλια.!! Ενας ολοκληρος χρονος με το ζουζουνι μας.Ενας χρόνος  μαμα! Υπεροχος χρονος ολο αγκαλιες μετο μωρακι μου. Ποσο γρηγορα περναει ο καιρος.. Και ποσα πραγματα ζησαμε ολοι μαζι σαν οικογένεια. Καποιος να σταματησει λιγο τον χρονο ρε παιδιά.. να διαρκεσει ακομη λιγο η αγκαλια με το μωρο, το γελακι του το δυνατο οταν ξεκαρδιζεται. Λιγο ακομη γιατι δεν προλαβαινω να τα χορτασω.. Λογω της μετακομισης δεν μπορεσαμε να κανουμε κατι ιδιαιτερο για τα πρωτα του γενέθλια. Η γιορτουλα μας εγινε στο σπιτι των γονιων μου γιατι το δικο μας ηταν σαν βομβαρδισμενο τοπιο. Πηραμε μερικα μπαλονια και παραγγειλαμε μια τουρτιτσα. Απο το μεσημέρι  μαζι με την μαμα μου φτιαξαμε 2 σπανακοπιττες κ τυροπιττακια. Στολισαμε τα μπαλονια και έτοιμοι  για να βαλουμε το κερακι μας και να κανουμε το πρωτο φουυυυ!! Ο Δημητρης ενθουσιαστηκε με τα μπαλονια και προσπαθούσε να τα πιάσει. Αλλά  όλο του εφευγαν απο τα χέρια και αυτός μπουσουλουσε γρήγορα απο πίσω γελοντας δυνατά. Αυτο το γ

Ένα χεράκι μικρό με χαϊδεύει απαλά ξανά και ξανά στον ώμο..Είμαστε επιτέλους σπίτι. Αυτές οι μέρες είχαν πολύ κλάμα και ταλαιπωρία για το μικρό μας. Πολύ άγχος για εμάς και στεναχώρια. Εγώ ξαπλωμένη δίπλα του να τον θηλάζω και αυτός να κοιμάται ήρεμος. Με το χεράκι του να με χαϊδεύει.. Όλη νύχτα με χάιδευε.Μου το είπε ο Κώστας που καθόταν τα προηγούμενα βράδια δίπλα στο κρεβάτι στην κλινική και μας παρακολουθούσε. Πρόσεχε το μικρό μας. Έπρεπε να είναι ήρεμος και να μην τραβήξει τον καθετήρα. Όσο εγώ τον είχα στην αγκαλιά μου, να με νιώθει και να ηρεμεί.  Παρ όλη την ταλαιπωρία και το κλάμα που έριξε αυτή την εβδομάδα, χαιρετούσε όλο τον κόσμο στην κλινική και γελούσε φωναχτά στα παιδάκια. Πως μπορείς να περιορίσεις σε ακινησία ένα μωράκι; Να μην γυρνάει , να μην κάθεται να μην στέκεται;  Να μην τραβήξει τον καθετήρα και να μην σταθεί στα πόδια του εφόσον είχε ορό από το ποδαράκι; Ειδικά για ένα υπερκινητικό μωρό. Και μ όλα αυτά τα "αξεσουάρ"πάνω του  να τον κρατάμε