σκαμπανεβάσματα

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν θέλεις να πεις απολύτως τίποτα. Κάποιες στιγμές απόλυτης ευτυχίας ή λύπης. Δεν θέλεις να πεις τίποτα γιατί απλά δεν ξέρεις τι να πεις, από που να αρχίσεις. Στιγμές που νιώθεις πως αν ανοίξεις το στόμα σου, δεν θα υπάρχουν λόγια να περιγράψουν όσα νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Που δεν ξέρεις τι να κάνεις . Να αρχίσεις να χοροπηδάς σαν κατσικάκι και να φωνάζεις σαν χαρούμενο παιδάκι στη παιδική χαρά?
 Μόνο αυτό θέλεις να κάνεις όταν νιώθεις απόλυτα ευτυχισμένος.. Όσο νορμάλ και να μην ακούγεται για έναν ενήλικα. Ευτυχώς τα παιδιά μας κάνουν να γινόμαστε και εμείς παιδιά και ας μοιάζουμε λίγο αστείοι και όχι τόσο χαριτωμένοι σαν και αυτά.

Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που νιώθεις να βυθίζεσαι στο σκοτάδι από την θλίψη της στιγμής. Που κάποιος, κάτι ή ακόμη και μια αρνητική σκέψη μπορούν να σε ρίξουν κάτω χαμηλά και να νιώσεις ανήμπορος. Και τότε και πάλι αν ανοίξεις το στόμα σου, πάλι λόγια δεν θα βρεις να περιγράψεις ακριβώς τι αισθάνεσαι.Ο γνωστός κόμπος στον λαιμό και τα δάκρυα στα μάτια. Που αν είσαι τυχερός και κλάψεις θα λυτρωθείς, αν όχι ,θα νιώσεις ότι θα σκάσεις.

Εκείνες τις στιγμές θέλεις να γίνει κάτι επιτόπου να σου αλλάξει την διάθεση και να φωτίσουν όλα τριγύρω. Να δεις την ζωή με άλλη οπτική ή απλά να μπορέσεις να αναστενάξεις με ανακούφιση.

 Σήμερα ένιωθα για κάποια  στιγμή τόσο πιεσμένη και αγχωμένη.Ανυπομονούσα να επιστρέψω στο σπίτι. Όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μέχρι που γύρισα το βλέμμα μου, στο καθισματάκι του μωρού και είδα ένα πλατύ χαμογελάκι. Όλα άλλαξαν και πήρα δύναμη. Σαν να διάβασε την σκέψη μου εκείνη τη στιγμή.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απόκριες με το μικρούλη μου

Έδεσσα την άνοιξη!!

Το δικό μας Ουράνιο τόξο