Χουχουλιαζοντας

Είμαι ξαπλωμένη δίπλα τον Δημητρακη που κοιμήθηκε θηλάζοντας. Έξω έχει  ένα  κρύο ... η μέρα μικρή. Σκοτείνιασε κιόλας κι ας μην είναι ακόμη 5 η ώρα.. Στο σαλόνι με περιμένει μια στοίβα με ρούχα για σιδέρωμα. Στο νεροχύτη πιάτα για πλύσιμο και έχω να μαγειρέψω για αύριο..
Είμαστε και οι δυο σκεπασμένοι. Κοιμήθηκε. Έχω τόσα να κάνω. Έλεγα πως μόλις κοιμηθεί θα τα προλάβω όλα.. 

Από τις πρώτες μέρες που ήρθαμε σπίτι από το μαιευτήριο, και μετά που γύρισε ο Κωστας στην  δουλειά με έπιανε άγχος για τις δουλειές που δεν προλάβαινα να κάνω. Το μωρό δεν κοιμόταν ούτε μια ώρα μέσα στη μέρα. Μονο κάτι σκόρπια δεκάλεπτα. Δεν προλάβαινα να κάνω σχεδόν τίποτα. Ένα μόνιμο άγχος να τα προλάβω όλα, μου έγινε σχεδόν εμμονή. Με τον καιρό χαλάρωσα λίγο και τώρα βλέποντας πίσω, σε εκείνες τις πρώτες μέρες σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν να αγχώνομαι τόσο για μικροπραγματα.. ενώ το μόνο σημαντικό ήταν και  είναι να φροντίζω το μωρό μου.

Αυτη τη στιγμή. Αυτό το κρύο απόγευμα  που είμαστε ξαπλωμένοι πλάι πλάι ,με το μωρό μου να κοιμάται και εγώ να το παρακολουθώ ,δεν θα ξανάρθει. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Θα υπάρξουν πολλά απογεύματα με ρούχα για σιδέρωμα και άλλα τόσα που θα λείπω στη δουλειά. Δεν φεύγω από δίπλα του. Θα μείνω να τον κοιτάζω μέχρι να ανοίξει τα ματάκια του και να με δει...
Όλα τα άλλα ας περιμένουν. Τίποτα άλλο δεν έχει αξία. Νιώθω ήρεμη. Νιώθω γεμάτη. Δεν θέλω να φύγω ποτέ από  δω..