Χιόνι και τυψεις

Χαζεύω το χιόνι από το πρωί που άνοιξα τα μάτια μου. Χαίρομαι σαν μικρο παιδί. Όπως τότε που ανυπομονούσα να βγω έξω να παίξω και δεν ήθελα με τίποτα να βγει ο ήλιος και να λιώσει το χιόνι. Ήθελα να κρατήσει  μέρες, να μην ανοίξουν τα σχολεία και να  απολαύσουμε παιχνίδι και έξω και μέσα στο σπίτι. Και πάντα η ίδια αγωνία..θα το στρώσει;; Ίσως γιατί στην Θεσσαλονίκη δεν χιονίζει συχνά και δεν κρατάει πολύ.

Νιώθω τύψεις που απολαμβάνω το χιόνι..Την ίδια στιγμή που σκέφτομαι το Δημητρακη να κάνει πατημασιές στο απαλό χιόνι που έπιασε στην αυλή μας. Την ίδια στιγμή που τον κρατάω στην αγκαλιά  μου και με το χεράκι του ακουμπάει το τζάμι σαν να προσπαθεί να το πιάσει.

Όλα άσπρα και ήρεμα. Ησυχία. Μ αρέσει το χιόνι.. Νιώθω τύψεις, γιατί ξέρω πως όταν χιονίζει στην χώρα μας δεν λειτουργεί τίποτα, αλλά  ξέρω πως κάποιοι μικροί μαθητές έχουν την ίδια χαρά και αγωνία  που είχα και εγώ. Θα το στρώσει;;;