ΜΑΜΑΚΟΥΛΑ

Η απώλεια κύησης μας χτύπησε την πόρτα δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο ακριβώς. Σαν να είχαμε ραντεβού πάλι με τον ίδιο πόνο. Πάλι στην ίδια εβδομάδα και πάλι τον ίδιο μήνα. Χωρίς καμία εξήγηση και ενώ ήταν όλα καλά χάθηκε το μικρό εμβρυακι μας. Είχαμε ραντεβού και ανυπομονούσαμε να το δούμε , να μάθουμε το φύλο και τελικά το φύλο το μάθαμε από μια εξέταση πάνω στο νεκρό μας έμβρυο. Όταν πήγαμε στην κλινική περίμενα να το δω να κινείται στον υπέρηχο αλλά αντί για αυτό καμία κίνηση ,καμια καρδιακή λειτουργία. Απλά έπρεπε να πάρω την απόφαση για την αποξεση. Και πάλι στην ίδια αίθουσα πάλι οι ίδιες μαίες, πάλι τα ίδια λόγια. " Έχεις ένα γιο ,μην το ξεχνάς" Έχουμε ένα γιο, ένα φανταστικό γιο που λατρεύουμε εδώ και 3 χρόνια. Είναι η ζωή μας και η χαρά μας. Είναι η δύναμή μας. Είναι ο λόγος που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να μην κατρακύλησω στην κατάθλιψη. Αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την στεναχώρια από τις απώλειες. Είναι το σοκ την ώρα που μου ανακοίνωσε ο γιατρό...

Σε βλέπω να κοιμάσαι στον καναπέ και παρατηρώ τα ποδια σου που μεγάλωσαν πολύ.. Κοιτάζω το ρολόι που δείχνει 3.00 και θυμάμαι πως τρία χρόνια πριν ακριβώς είχα κοιτάξει το ρολόι στην αίθουσα τοκετών και μας είχαν πει τέλεια διαστολή. Σε λίγο θα βλέπαμε. Ήταν 3.00. Έβγαλα φωτογραφία τον μπαμπα σου . Ήταν ανυπόμονος και συγκινημενος. Μια μέρα με χαρά και ανυπομονησία να σε γνωρίσουμε. Τρία χρόνια στην ζωή μας, μας γεμίζεις την κάθε μέρα ευτυχία. Όλοι σε αγαπάνε πολύ. Είσαι αξιολατρευτρος. Είσαι η χαρά της ζωής μας . Σε λατρεύουμε. Σε κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και το μικρό μας μωράκι έγινε ένα μικρό αγοράκι που μιλάει παίζει τρέχει ,έχει κάνει τους πρώτους φίλους του στο πάρκο και αρχίζει να κάνει αρκετά πράγματα πλεον χωρίς την βοήθεια μου. Τα βράδια όμως κοιμάσαι στην αγκαλιά μου και μόνο τότε ηρεμούμε και οι δύο και νιώθω πως είσαι ακόμη το μικρό μου μωράκι. Να τα εκατοστήσεις παιδάκι μου χρυσό. Να γινεις ένας ευτυχισμένος και χαρούμενος άνθρωπος...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το πρωινό ξύπνημα με φιλάκια από το πιο γλυκά χειλάκια του κόσμου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τα χαχανιτα ενός μικρου παιδιού. Μεγαλύτερη ηρεμία δεν μπορείς να νιώσεις παρά μόνο το βράδυ όταν φιλήσεις το μικρό σου παιδάκι αφού έχει κοιμηθεί. Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από τα δακρυσμένη ματάκια ενός μικρου παιδιού. Δεν υπάρχει πιο ευχάριστη ασχολία από τα παιδικά παιχνίδια. Και πιο ωραία ακαταστασία στο σαλόνι ,από παιχνίδια σε σημεία που δεν περίμενες να βρεις. Δεν υπάρχει πιο όμορφο λουλούδακι από αυτό που μάζεψαν τα παιδικά χεράκια για τη μαμα. Δεν υπάρχει πιο ωραία μυρωδιά από την μυρωδιά του παιδιού σου. Και πιο γλυκιά νοσταλγία όταν μαζεύεις ρούχα κ παπούτσια που δεν του χωράνε πλέον.. Παρατηρώ πόσο γρήγορα μεγαλώνεις και είμαι περήφανη για κάθε νέο πράγμα που κάνεις και κάθε νέα κουβέντα που θα πεις.Καθε μέρα μιλάμε όλο και πιο καλά. Υπάρχουν στιγμές που μένω με το στόμα ανοιχτό, μιλάς σαν παιδακι. Είσαι όμως ακόμη το μικρό ...

  Μέρες τώρα έχουμε μπει σε αποκριάτικο κλίμα. Πήραμε κ σερπαντίνες και φτιάξαμε κ μάσκες με μπιτζαμοηρωες. Όπως λέει ο Δημήτρης εγώ είμαι η ,ολετ ο ίδιος είναι ο γκεγκο και ο μπαμπάς μας ο κατμπου. Έχει ενθουσιαστεί πολυ με αυτό το παιδικό και κάθε Κυριακή περιμένει να το δει . Και τραγουδάει και το τραγούδι  τους. Τα πρωινά είμαστε μαζί και φτιάχνουμε διάφορες χειροτεχνίες. Εγώ κάνω τα περισσότερα και αυτός με παρακολουθεί με ενδιαφέρον από πάνω και ρωτάει συνεχώς ενθουσιασμένος " μαμά εμείς τι κάνουμε εδώ?" Και του εξηγω και αυτός με ξαναρωταει και ξανά.. Δεν χορταινω να τον ακούω. Λατρεύω αυτό τον ενθουσιασμό. Και ας μην είναι κάτι ιδιαίτερο αυτό που φτιάχνουμε. Το χαιρόμαστε κ οι δύο!!  Μικρά χεράκια και μεγάλα χαμόγελα.

Πριν κάποιο καιρό μου μπήκε στο μυαλό να φυτέψω κουκούτσια από μανταρίνι να δω τι θα βγει. Δεν με νοιάζει αν βγει μανταρίνι η κάτι άλλο .. ήθελα απλά κάτι να φυτρώσει. Φάγαμε λοιπόν το μανταρίνι και φύλακφ σε ένα χαρτάκι τα κουκούτσια να στεγνώσουν . Μετά από κάποιες ώρες που ξεράθηκαν ,πήρα ένα μαχαιράκι και τα ξεφλούδισα προσεχτικά να μην πληγωθεί ο σπόρος. Τα άφησα σε ένα μπολακι ψηλά για να ασχοληθώ μετά που θα κοιμόταν ο Δημήτρης. Μετά από λίγο τον βλέπω να κρατάει το μπολ με τα κουκούτσια και να έχει βάλει ένα στο στομα. Αμέσως του τα πήρα και τον μάλωσα. Δεν συνηθίζει γενικά να πειράζει και να παίρνει κάτι στα κρυφά. Οπότε μόλις του τα πήρα και του είπα ότι δεν είναι φαγητό ,άρχισε να κλαίει. Είμαι σίγουρη πως κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να τα πάρει και έκλαιγε για αυτό. Το ένα από τα κουκούτσια είχε ένα σημάδι από το δοντακι του. Μια μικρή πληγη δηλαδή, ίσα ίσα να φαίνεται στο πράσινο σπορακι από κάτω. Ηρεμισαμε και μετά που κοιμήθηκε  τα έβαλα ανάμεσα σε δύο βρεγμένα κομμά...

Πέρασε πάλι τόσος καιρός και εγώ δεν έχω γράψει μισή γραμμουλα εδώ στο μπλογκ. Με πήρε η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας και χρόνο δεν μου άφησε και μυαλό για να γραψω. Μεγαλώνει το αγόρι μας και μιλάει πλέον καθαρά. Δουλειές στο σπίτι και παιχνίδια. Κάθε μέρα παίζουμε κάτι άλλο συνδιάζοντας τα παιχνίδια που έχουμε . Μπαλόνια και μπάλες παντού, αυτοκινητάκια και εργαλεία. Και εγώ πάντα με το άγχος να προλάβω τις δουλειές το φαγητό και να μην χάσω το παιχνίδι και όλα μέχρι να φύγω δουλειά. Και μετά παίρνει τη σκυτάλη ο παππούς η γιαγιά και το μπαμπάς. Μέχρι που γυρνάω και εγώ .τον βαζω για ύπνο και πάει 11 χωρίς να καταλάβω πως πέρασε άλλη μια μέρα. Γρήγορα αλλά και όμορφα  και με κούραση και άγχος.  Και μόλις κοιμηθεί κάθομαι και βλέπω φωτογραφίες στην κινητό μου ,που βγάλαμε μέσα στη μέρα ,μέχρι να με πάρει κ εμένα  ο ύπνος..