Αυτος ο χρόνος που ποτε δε φτάνει.

Πέρασε πάλι τόσος καιρός και εγώ δεν έχω γράψει μισή γραμμουλα εδώ στο μπλογκ. Με πήρε η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας και χρόνο δεν μου άφησε και μυαλό για να γραψω.
Μεγαλώνει το αγόρι μας και μιλάει πλέον καθαρά. Δουλειές στο σπίτι και παιχνίδια. Κάθε μέρα παίζουμε κάτι άλλο συνδιάζοντας τα παιχνίδια που έχουμε . Μπαλόνια και μπάλες παντού, αυτοκινητάκια και εργαλεία.
Και εγώ πάντα με το άγχος να προλάβω τις δουλειές το φαγητό και να μην χάσω το παιχνίδι και όλα μέχρι να φύγω δουλειά. Και μετά παίρνει τη σκυτάλη ο παππούς η γιαγιά και το μπαμπάς. Μέχρι που γυρνάω και εγώ .τον βαζω για ύπνο και πάει 11 χωρίς να καταλάβω πως πέρασε άλλη μια μέρα. Γρήγορα αλλά και όμορφα  και με κούραση και άγχος. 

Και μόλις κοιμηθεί κάθομαι και βλέπω φωτογραφίες στην κινητό μου ,που βγάλαμε μέσα στη μέρα ,μέχρι να με πάρει κ εμένα  ο ύπνος..