Σαν ψεμα

Η απώλεια κύησης μας χτύπησε την πόρτα δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο ακριβώς.
Σαν να είχαμε ραντεβού πάλι με τον ίδιο πόνο.
Πάλι στην ίδια εβδομάδα και πάλι τον ίδιο μήνα.
Χωρίς καμία εξήγηση και ενώ ήταν όλα καλά χάθηκε το μικρό εμβρυακι μας.
Είχαμε ραντεβού και ανυπομονούσαμε να το δούμε , να μάθουμε το φύλο και τελικά το φύλο το μάθαμε από μια εξέταση πάνω στο νεκρό μας έμβρυο.

Όταν πήγαμε στην κλινική περίμενα να το δω να κινείται στον υπέρηχο αλλά αντί για αυτό καμία κίνηση ,καμια καρδιακή λειτουργία. Απλά έπρεπε να πάρω την απόφαση για την αποξεση.
Και πάλι στην ίδια αίθουσα πάλι οι ίδιες μαίες, πάλι τα ίδια λόγια.
" Έχεις ένα γιο ,μην το ξεχνάς"
Έχουμε ένα γιο, ένα φανταστικό γιο που λατρεύουμε εδώ και 3 χρόνια. Είναι η ζωή μας και η χαρά μας. Είναι η δύναμή μας.
Είναι ο λόγος που μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να μην κατρακύλησω στην κατάθλιψη.
Αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την στεναχώρια από τις απώλειες. Είναι το σοκ την ώρα που μου ανακοίνωσε ο γιατρός πως δεν ζει το μωρό .Για δεύτερη φορά. Που ήθελα απλά να ξυπνήσω και να είναι ένα κακό όνειρο. Πόσες μέρες επαναλαμβανα την ίδια φράση.. " δεν το πιστεύω, απίστευτο"

Θέλει χρόνο όλο αυτό το έχω ξαναζήσει και ξέρω πως θέλει χρόνο για να ξαναειμαι καλά. Αλλά πάντα θα πονάει.

Έμαθα από αυτές τις απώλειες πως ο κόσμος απομακρύνεται στα δύσκολα και πως μόνο λίγοι είναι που μένουν δίπλα σου.
εκτίμησα ακόμη περισσότερο το δώρο του Θεού ,τον Δημήτρη μας. Ξαναεζησα νοερα όλες τις ευτυχισμένες στιγμές από την πρώτη μου εγκυμοσυνη ,τον τοκετό και νιώθω ευλογημένη που έχω γίνει μαμά ,που έχω αυτό το γλυκό παιδάκι να αγαπιόμαστε καθε μέρα και πιο πολύ. Και αυτό είναι αρκετό .