Δυσκολες νυχτες.

Από την Κυριακή το απόγευμα άρχισε να βήχει λίγο. Και μετά μπούκωσε και η μυτούλα του...Δυσκολεύεται να φάει λόγω αυτού. Και με  τις στερεές που είχε αρχίσει δειλά δειλά να ανοίγει το στάμα  του και να δείχνει ενδιαφέρον, τώρα  τίποτα. Ευτυχώς πίνει πολύ γάλα. Και ευτυχώς έχει διάθεση για παιχνίδι και γελάκια..

Την νύχτα ξυπνάει πολλές φορές και μετά δεν έχει ύπνο για περίπου 2 ώρες. Είμαι κομμάτια. Από την νύστα νιώθω πολλές φορές πως δεν έχω δύναμη να τον σηκώσω.  Η νύχτα πλέον με τρομάζει. Δεν μ'αρέσει να είμαι ξύπνια στο σκοτάδι. Νιώθω ότι δεν έχω δύναμη, αλλά συνέχεια βρίσκω. Ξαπλώνω δίπλα του να ακούω την ανασουλα του και έτσι ηρεμώ λίγο. Θέλω να πιστεύω ότι το πρωί θα ναι καλύτερα.

Και μετά έρχονται και οι δύσκολες σκέψεις. Η αγωνία για την επέμβαση, η αγωνία μου για την επιστροφή στην δουλειά μου σε 2 μήνες. Θα μου λείπει..από όταν γεννήθηκε δεν τον άφησα λεπτό. Και πέφτω πολύ.., μέσα στην αϋπνία και στο σκοτάδι περιμένοντας να με πάρει και εμένα ο ύπνος ξανά. Να είμαι και εγώ το πρωί καλύτερα. Και να δω τα πράγματα πιο καθαρά κ αισιόδοξα. Όπως, ,ίσως, πραγματικά να είναι.

Και έρχονται γρήγορα οι νύχτες.

Και μέσα στο σκοτάδι κ στην ησυχία ένα μικρο χερουδακι νιώθω να με χαϊδεύει απαλά στο μάγουλο.. Πόσο απαλό μπορεί να είναι αυτό το άγγιγμα; Πόσο δύναμη μπορεί να δώσει;