ΜΑΜΑΚΟΥΛΑ

Πόσο μου εχει λειψει να γραψω μια αναρτηση!!! Τρέχοντας με δουλεια, μωρο και σπιτι, δεν εχω χρόνο να απολαυσω ουτε καν ενα καφε με ηρεμια, απλα χωρις να κανω τιποτα, χωρις να μου μιλαει κανεις κ χωρις να τρεχω πισω απο τον Δημήτρη να προλαβω καποια αταξια του... Τωρα πλεον που στην καθημερινότητα  μου μπηκε κ η δουλειά,  πιο δυσκολα μπαινει πρόγραμμα στο μωρο κ στις δουλειες του σπιτιού. Υπαρχουν στιγμες που νιωθω πως θα καταρευσω κ ας δουλευω ημιαπασχολιση..Και σκέφτομαι τις μανουλες που δουλεύουν 8 ωρες κ περισσότερο... Η στοιβα με τα ασιδερωτα μεγαλωνει, ο νεροχυτης γεματος με πιατα παντα..Ο Δημητρης μαλλον βιωνει το αγχος αποχωρισμου πολυ εντονα και θέλει να ειναι μονο στην αγκαλια μου.Οποτε ολες μα όλες οι δουλειες γινονται μονο αν κοιμαται.Και επειδη τυχαινει εκεινες τις ωρες να ειμαι στη δουλεια...οταν κοιμηθει για βραδυ οι σκουπες κ οι σφουγγαριστρες περνουν φωτια..Εχει γινει βραδυνη μας ρουτινα..Μια κουραστικη ρουτινα. Υπαρχουν στιγμες που ολα ειναι ενα μπαχαλο.Σ...

Μπήκε και ο Σεπτέμβρης!!!Τόσο γρήγορα που ακόμη δεν το κατάλαβα!! Έχω τόσο καιρό να γράψω!! Και αυτό γιατί εδώ και 1 μήνα περίπου ο Δημητράκης περπάτησε και εγώ τον κυνηγάω όλη μέρα ή αυτός εμένα.!! Γενικά το πρόγραμμα έχει παιχνίδι και πολύ κυνηγητό. Δε λείπουν οι πτώσεις φυσικά και οι αταξίες. Οπότε όπως καταλάβατε... Καθόλου χρόνος να καθίσω και εγώ λίγο στο pc. Όταν κοιμηθεί, που θα είναι για ελάχιστη ώρα, θα τρέχω να καθαρίσω , να μαγειρέψω ή να βάλω καποιο πλυντήριο που πάντα θα είναι γεμάτο και θα με περιμένει. Προσπαθώ να προσαρμοστώ και με το νέο μου πρόγραμμα, καθώς απο 1-9 επέστρεψα και στην δουλειά μετά από τόσο καιρό που είχα άδεια επιπλέον της κανονικής μου λόγω της επέμβασης του Δημήτρη...Που θα πάει θα βρεθεί ένας ρυθμός και θα προσαρμοστούμε όλοι και επιτέλους να ηρεμήσουμε και να βρούμε και λίγο χρόνο να χαλαρώσουμε. Το θετικό είναι ότι μέχρι τώρα ο Δημήτρης καλοπερνάει με τους παππούδες όσο λείπω στη δουλειά και αυτό με κάνει χαρούμενη και ήρεμη, γιατί το είχ...

Μετράμε κοντά  2 εβδομάδες στην καινούρια μας γειτονιά και τώρα αρχίσαμε να βρίσκουμε λίγο τους ρυθμούς μας. Ο Δημήτρης συνήθισε το σπίτι και έμαθε και το καινούριο πάρκο.!! Δε λέω..ωραίο το κέντρο. Πάντα μαρεσε να μένω εκεί. Το έζησα 3 χρόνια και το απόλαυσα .Το γνώρισα καλύτερα. Αλλά και η Τούμπα είναι από τις πιο ωραίες γειτονιές της Θεσσαλονίκης μας. Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν ευκαιρία για την πρώτη μεγάλη βόλτα  στην περιοχή  μας. Οπότε βάλαμε τα αθλητικά μας και ξεκινήσαμε για περπάτημα. Εχουμε την τύχη τωρα, να μένουμε δίπλα στο αναχωμα της τουμπας. Ανεβαινεις μερικά σκαλοπατακια και από το γκρίζο της ασφαλτου βρίσκεσαι μέσα στο πράσινο. Ένα εκπληκτικό μονοπάτι , που οδηγεί σε  μέρη που δεν θυμίζουν καθόλου  πόλη.  Πράσινο παντού. Γεφυράκια πολλά. Παγκάκια για ξεκούραση και χαλάρωση. Τραπεζοκαθισματα για πικ νικ. Και ένα τεράστιο πάρκο που προσφέρεται για πολλές δραστηριοτητες. Ποδηλατο, τρεξιμο, χαλαρό περπατημα. καροτσαδα, διάβασμα....

Περασαν και τα πρωτα μας γενεθλια.!! Ενας ολοκληρος χρονος με το ζουζουνι μας.Ενας χρόνος  μαμα! Υπεροχος χρονος ολο αγκαλιες μετο μωρακι μου. Ποσο γρηγορα περναει ο καιρος.. Και ποσα πραγματα ζησαμ...

Ένα χεράκι μικρό με χαϊδεύει απαλά ξανά και ξανά στον ώμο..Είμαστε επιτέλους σπίτι. Αυτές οι μέρες είχαν πολύ κλάμα και ταλαιπωρία για το μικρό μας. Πολύ άγχος για εμάς και στεναχώρια. Εγώ ξαπλωμένη δίπλα του να τον θηλάζω και αυτός να κοιμάται ήρεμος. Με το χεράκι του να με χαϊδεύει.. Όλη νύχτα με χάιδευε.Μου το είπε ο Κώστας που καθόταν τα προηγούμενα βράδια δίπλα στο κρεβάτι στην κλινική και μας παρακολουθούσε. Πρόσεχε το μικρό μας. Έπρεπε να είναι ήρεμος και να μην τραβήξει τον καθετήρα. Όσο εγώ τον είχα στην αγκαλιά μου, να με νιώθει και να ηρεμεί.  Παρ όλη την ταλαιπωρία και το κλάμα που έριξε αυτή την εβδομάδα, χαιρετούσε όλο τον κόσμο στην κλινική και γελούσε φωναχτά στα παιδάκια. Πως μπορείς να περιορίσεις σε ακινησία ένα μωράκι; Να μην γυρνάει , να μην κάθεται να μην στέκεται;  Να μην τραβήξει τον καθετήρα και να μην σταθεί στα πόδια του εφόσον είχε ορό από το ποδαράκι; Ειδικά για ένα υπερκινητικό μωρό. Και μ όλα αυτά τα "αξεσουάρ"πάνω του  να τον κρα...

Θα σας πω για τα καλά της στρωματσάδας.Όπως τα είδα εγώ. Αρχικά όταν γεννήθηκε το Δημητρακης μας κοιμομασταν όλοι μαζί στο δωμάτιο μας ,έχοντας το πορτ μπεμπε διπλά σε μένα. Όλα καλά λοιπόν!! Μέχρι που έφτασε στο σημείο να μην χωράει πλέον και να κρατιέται από τις άκρες για να σηκωθεί. Περίπου δηλαδή στους 7 μήνες .Τότε ήταν που " έπρεπε " να πάει στην κούνια του στο δωμάτιο του. Αλλα εμένα δεν μου καθόταν καλά να τον αφήσω μόνο του και να πηγαινοέρχομαι τη νύχτα. Οπότε μεταφέρθηκα εγώ στο παιδικό δωμάτιο μαζί του. Ενώσαμε την κούνια με ένα καναπέ και κοιμόμασταν εκεί μαμά και γιος. Ο μπαμπάς στη κρεβατοκάμαρα μόνος του.  Αυτό μετά από 3 μήνες αποφασίσαμε να το αλλάξουμε ,γιατί δεν μπορούσαμε άλλο χωριστά. Τον μπαμπά μας τον έφαγε η μοναξιά στο διπλό κρεβάτι. Έτσι, αφού αδειάσαμε το παιδικό δωμάτιο από έπιπλα ,βάλαμε το στρώμα στο πάτωμα πάνω σε παζλ και πλέον κοιμόμαστε όλοι μαζί!! Δεν υπάρχει φόβος να πέσει το μωρό και να χτυπήσει. Έμαθε να ανεβαίνει και να κατεβαίνε...

Ο δικός μου μπαμπάς μεγάλωσε στην πανέμορφη Τσεχία. Στο Μikulov. Ένα γραφικό χωριό στα σύνορα με την Αυστρία.Οι γονείς του Ελληνες και οι δυο και αυτό ήταν που τον έκανε να αγαπάει την Ελλάδα και να θέλει αν έρθει εδώ να ζήσει..Την Θεσσαλονίκη.  Ο μπαμπάς μου είναι ήσυχος άνθρωπος. Δε μιλάει πολύ. Αλλά έχει χρυσή καρδιά και φιλότιμο.  Είναι ο καλύτερος μάστορας για μένα. Ότι του ζητήσεις το φτιάχνει. Και το φτιάχνει σχολαστικά τέλεια. Ότι πιάσει στα χέρια του το κάνει άψογο. Αγαπάει την λεπτομέρεια. Σε όσες μετακομίσεις έχουμε κάνει με τον Κωστα και ότι εργασία - μερεμέτι χρειαζόμαστε τα κάνει όλα τέλεια. Δεν μιλάει πολύ με λόγια αλλά με πράξεις. Είναι άνθρωπος των πράξεων. Δεν εκδηλώνει τα συναισθήματά του, με λόγια , με κινήσεις .Έχει ένα διακριτικό τρόπο να εκφράζεται. Και ξέρω ότι είναι πάντα εκεί για κάθε μικρή λεπτομέρεια. Ακούει την ανάγκη και την σκέψη μου. Ξέρει τι χρειάζομαι. Δεν χανόμαστε σε ανούσια λόγια. Οι δυο μας πιστεύω επικοινωνούμε με ένα ιδιαίτερο τρ...