ας κοιμηθούμε αγκαλιά..

Το πρωί ,μετά  που έφυγε στο σχολείο ο Δημήτρης ,αποφάσισα να μην ανοίξω παντζούρια ,να μην φτιάξω καφέ και να μην ξεκινήσω τις δουλειές.. 

Ξάπλωσα δίπλα στη Δέσποινα που ακόμη κοιμόταν και την χαζευα μέχρι που με πήρε ο ύπνος κοντά της.

Ξεκίνησαμε τη μέρα μας λίγο πιο μετά. Αφού με ξύπνησε με φωνουλες και στάθηκε όρθια πάνω από το κεφάλι μου. Τι ωραίο πράγμα να ανοίγεις τα μάτια σου και να βλέπεις το γελαστό μωρουδιστικο μουτράκι της.

Θυμάμαι όταν ο Δημήτρης μου ήταν μωράκι κάθε πρωί κουρνιαζε δίπλα μου και κάναμε πολλές αγκαλιές μέχρι αργά..

Δεν πιστεύα πώς αυτο θα το ξαναζήσω και είμαι τόσο χαρούμενη που το ζω τελικά ξανά. Προσπαθώ να κερδίσω κάθε δευτερόλεπτο και να το αποτυπώσω στο μυαλό μου.

Και τα πρωινά που και ο Δημήτρης είναι στο σπίτι και έρχεται στο κρεβάτι μας , τον εχω από την μία πλευρά ,το μωρό από την άλλη και νιώθω τόσο γεμάτη που δεν θέλω με τίποτα να κουνηθώ και να τους ξυπνήσω.. Θέλω να μείνω εκεί ακόμη λίγο..ακόμη λίγο..ανάμεσα τους στριμωγμένη . πανευτυχής.

 Μακάρι να ξέρουν πόσο πολύ τα αγαπώ. Μακάρι να νιώθουν πάντα έτσι ασφαλή και ήρεμα δίπλα μου. Μακάρι οι αγκαλιές μας να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα ακόμη και όταν μεγαλώσουν.